Yapayalnızlığımı atlata bilmek için trekking ( Doğa Yrüyüşleri) ne katılmaya karar vermiştim .. Bu amaçla facebookta grupları ve gezilerini incelediğimde kocaelinde kolay bir parkur yürüyüşüne katılmaya karar verdim ...
Ve katıldım ...
5 Nisan 2016 , Salı (Saat 19:29 ) yazıma devam ediyorum.
Doğada yürümek başlangıçta çok eğlenceliydi ... Bi nebze de olsa yürüyünce rahatlar gibi olmuştum..
Fakat yürüyüş grubunda evli ve sevgili olanların yanyana yürümelerini , konuşmalarını , elele tutuşmalarını gördükçe nerdeyse ağlayacaktım ...
Hızlı yürümeye başladım.. en önde yürüyen grup liderinin hemen yanından belkide..
Oysaki ağır ağır yürüyüp tadını çıkarmak istemiştim...
Yürüyüş bitip evin kapısından içeri girdiğimde olan oldu .. Ağlamaya başladım :'( Doğada kilometrelerce yürüyünce yapayalnızlığımı daha bir anladım ...
Acı verici bir şey hissettim ... Yapayalnızlığın acı verdiğini de böylece anlamış oldum ...
Kalbim artık dua etmez oldu ... Yanlızlığımı kabul edip oturacağım aşağıya ... Öyle umutsuz , koyvermiş, hüsrana uğramış bir halde..
Evde yemek pişiremiyorum.. Marketten aldıklarım buzdolabında çürümeyi bekliyorlar bir süre .Sonrasında iyice çürüyüp pelte gibi olunca çıkarıp atıyorum çöpe..
15 gündür tezgahın üstünde duruyor bulaşık tabaklar ...
Ve bende çürüyorum yavaş yavaş ... Öldüğümde beni kaç gün sonra bulup toprağın soğuk yatağına koyacaklar acaba ?
Artık günlüğüm ölüme adım adım gitme yazılarına dönüştü.. Ne yapabilirim ki.. Ölümün sesnini , soluğunu duyuyorum ..
.......
Not ; yarın bir spor salonunda bir hoca ile ukemi dersi için konuşacağım.. Görüşmem inşallah iyi gider .. Hayata tutunmak için nedenim olur ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder